Wyobraź sobie taką sytuację, że dziecko Twojego znajomego terapię logopedyczną seplenienia międzyzebowego w przedszkolu, ale nie widać efektów.

W Twoim mieście są dwa gabinety logopedyczne, które poleciłeś znajomemu.

W pierwszym pracuje logopeda, który na każdych zajęciach siada z dzieckiem do stołu
i odczytuje sylaby i wyrazy z głoską [s], ma też kilka kart pracy. Nie korzysta z lustra, nie zakłada też rękawiczek. Znajomy zadaje różne pytania: Ile to potrwa i czy zdążycie przed wakacjami?

Logopedka dziecka odpowiada dość mgliście, że sama nie wie, bo dopiero są przy [s]. Rodzic dopytuje, czy może wykonać jakieś ćwiczenia w domu, logopeda podaje mu szpatułkę, każe zagryzać i syczeć. Rodzic ćwiczy uparcie, ale język ciągle wypycha szpatułkę. Logopeda nie ma na to sposobu.

Za jakiś czas znajomy postanawia zadzwonić do drugiego logopedy. Odebrała bardzo miła Pani, która z chęcią odpowiedziała na wszystkie pytania znajomego, sama z siebie wyjaśniła też, jaki związek ma z tym wszystkim połykanie. Powiedziała, że seplenienie to nie tylko głoski i że pracuje według innej koncepcji, w której w pierwszym etapie terapii kładzie nacisk na poprawienie pracy mięśni, a później na poprawienie funkcji, bo tylko ten sposób zapewnia trwałe efekty.

Znajomy poczuł wtedy ulgę i postanowił zmienić logopedę.